Καντόροβιτς, Λεονίντ Βιταλίεβιτς

(Leonid Vitaliyevich Kantorovich, Αγία Πετρούπολη 1912 – 1986). Ρώσος μαθηματικός. Σε ηλικία μόλις 14 ετών ξεκίνησε τις σπουδές του στα μαθηματικά στο πανεπιστήμιο της Αγίας Πετρούπολης, από το οποίο αποφοίτησε το 1930. Αμέσως μετά ασχολήθηκε με την έρευνα στα εφαρμοσμένα μαθηματικά. Έλαβε τον διδακτορικό του τίτλο το 1935, αμέσως μόλις επανήλθε ο θεσμός στη Σοβιετική Ένωση, ενώ ήταν ήδη καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Λένινγκραντ και ταυτόχρονα εργαζόταν στο ινστιτούτο Μηχανικής Βιομηχανικών Κατασκευών. Το 1936 κυκλοφόρησε το βιβλίο των Κ. και Κρίλοφ Προσεγγιστικές μέθοδοι υψηλής ανάλυσης, το οποίο βασίστηκε στο ερευνητικό του έργο. Κατά τη δεκαετία του 1930 το ενδιαφέρον του επικεντρώθηκε στη συστηματική μελέτη των διαστημάτων στη συναρτησιακή ανάλυση, με μία καθορισμένη σχέση διάταξης για έναν αριθμό από ζεύγη στοιχείων. Αποτέλεσμα του συλλογισμού αυτού ήταν η κυκλοφορία το 1950 του βιβλίου Συναρτησιακή ανάλυση των ημιδιατεταγμένων χώρων, το οποίο συνέγραψε με τους Βούλικ και Πίνσκερ. Αργότερα κατόρθωσε να συνδυάσει τα θεωρητικά με τα εφαρμοσμένα μαθηματικά, με τη δημοσίευση του έργου Συναρτησιακή ανάλυση και εφαρμοσμένα μαθηματικά, για το οποίο τιμήθηκε με κρατικό βραβείο. Στα τέλη της δεκαετίας του 1930 ξεκίνησε τυχαία η ενασχόλησή του με τα οικονομικά λόγω της συμμετοχής του σε μια ομάδα εργασίας η οποία διερευνούσε το ζήτημα της μεγιστοποίησης της παραγωγικής δυνατότητας του τεχνικού εξοπλισμού υπό συγκεκριμένους περιορισμούς, με την κατάλληλη κατανομή των πρώτων υλών. Μαθηματικά, το ζήτημα μεταφραζόταν στο πρόβλημα της μεγιστοποίησης μιας γραμμικής συνάρτησης σε έναν κυρτό πολύτοπο. Το 1939 οι εκδόσεις του πανεπιστημίου του Λένινγκραντ κυκλοφόρησαν το βιβλίο του Η μαθηματική μέθοδος σχεδίασης και οργάνωσης της παραγωγής, στο οποίο τυποποίησε τα βασικά οικονομικά προβλήματα, περιλαμβάνοντας τις κύριες ιδέες των θεωριών και των αλγορίθμων του γραμμικού προγραμματισμού. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο άρχισε να διευθύνει παράλληλα το τμήμα προσεγγιστικών μεθόδων του Μαθηματικού Ινστιτούτου της Ακαδημίας Επιστημών της ΕΣΣΔ, στρέφοντας παράλληλα το ενδιαφέρον του προς τον αυτοματισμό του προγραμματισμού και την κατασκευή ηλεκτρονικών υπολογιστών. Το 1959 εξέδωσε το βιβλίο Η βέλτιστη χρήση των οικονομικών πόρων, στο οποίο προέβαλε τη βέλτιστη προσέγγιση σε κύρια θέματα των οικονομικών, όπως η σχεδίαση, η τιμολόγηση, η αποτίμηση των μισθωμάτων, η επάρκεια των αποθεμάτων και η αποκέντρωση των αποφάσεων. Το 1965, ανάμεσα σε άλλες σημαντικές διακρίσεις και βραβεία, τιμήθηκε με το βραβείο Λένιν και το 1975 μοιράστηκε με τον Τζάλινγκ Κούπμανς το βραβείο Νόμπελ οικονομικών, για την προσφορά και των δύο στη θεωρία της βέλτιστης κατανομής των πόρων.